‘Corona en het getal van het beest’, ik moest een beetje grinniken toen ik laatst deze kop boven een artikel tegen kwam. Hoe vaak zal het beest van stal gehaald zijn in een poging om gebeurtenissen die voor een ontwrichting in de tijd zorgden te duiden en een plek te geven? Nu we wereldwijd met een crisis zitten dragen mensen apocalyptische gedachten en gevoelens de wereld in. Zou de wederkomst van de Heer aanstaande zijn? Komt de Messias er aan?

Vanochtend luisterde ik naar rabbijn Manis Friedman en dat was bijzonder boeiend. Hem werd de vraag gesteld: ‘Is Moshiach coming?’ Om die vraag te beantwoorden maakte hij een onderscheid tussen geloven dat de Messias komt en zien dat de Messias komende is. ‘Geloven dat’ hoort bij het zijn in de oude wereld. Je leeft in de gebrokenheid en ziet vooral de ellende die om verlossing vraagt. Je gelooft dat die oude wereld voorbij zal gaan, straks, als de Messias komt. ‘Zien dat’ hoort bij het zijn in de wereld die komende is. Het is het voorschot durven toe-eigenen van de verlossing. Het zijn twee verschillende manieren van omgaan met de Messias, met de wereld om ons heen en met onze roeping als mens.

Rabbijn Manis Friedman stelt dat we nu leven in een breukvlak van de tijd. Met één been nog in de oude wereld, en één been in de toekomstige wereld die er al is. Het lijkt haast wel op de woorden van Paulus, ‘nu reeds, en tegelijk nog niet’. Wat doe ik in de tussentijd, welke kant kijk ik? Kijk ik naar het ‘nog niet’ of naar het ‘nu reeds’?

Het leven in een breukvlak, een scharnierpunt in de tijd, roept altijd verwarring op. We weten dat door in de tijd terug te kijken naar eerdere van die scharnierpunten. Eindtijdscenario’s fungeren dan vaak als een manier om weer houvast en controle te krijgen, het helpt tegen het niet-weten. We kunnen ook veel leren van de scharnierpunten die we in ons eigen leven ervaren als we overgaan van het bekende, oude naar het onbekende, nieuwe van een andere fase. Het oude is voorbij, we mogen en moeten het loslaten zodat we het nieuwe gaan ontdekken en vormgeven. Een scharnierpunt in de tijd laat ons voelen hoe kwetsbaar we zijn, hoe weinig er eigenlijk is wat echt grond onder de voeten geeft. Die grond wordt in het aanwakkeren van wantrouwen, angst of ontmoediging, of simpel weg door het ontbreken van een Bron in je leven, al gauw tot drijfzand.

Juist daarom roept zo’n scharnierpunt in de tijd om ‘dragers van hoop’. Mensen die het voorschot op de tijd nemen, in het nieuwe durven kijken en zien dat de Messias komende is. ‘Kijk maar, dáár zie je het!’ En dan niet wijzen naar het onheilspellende, naar de angst, maar naar wat de Messias komt brengen en herstellen. Waar is deze wereld aan het ontluiken en hoe kan ik bijdragen aan dat ontluiken? Dragers van hoop vertellen ons hoe het leven bij die Messias dan zal zijn, wie wij dan kunnen zijn en hoe de aarde kan zijn. Die ons antwoorden geven op vragen als: hoe dan te leven zodat ons leven en dat van de aarde waardevol is? Waar gaat het leven dan om?

De Messias is ons al lang tegemoet aan het komen. Langzaam zullen we niet met één been maar met twee benen op die messiaanse grond staan. Draag ik bij aan het zien dat de Messias komende is?

Maimonides schreef op basis van de halacha (joodse wetten gebaseerd op de Torah) dat er voor de komst van de Messias een grote oorlog plaats zal vinden. Joodse leraren lezen dit niet als een fysieke strijd, want waarom zou het noodzakelijk zijn om de komst van de Messias aan te moedigen door een strijd die zorgt voor de dood als God een God van leven is? Zo heb ik er altijd moeite mee gehad dat christenen letterlijk nemen dat deze aarde zal vergaan. Hoe logisch is dat als je tegelijk gelooft dat God Zijn grootste offer bracht omdat Hij Zijn aarde zo lief had?!

Joodse leraren zeggen dat Maimonides het heeft over een ideologische strijd om de waarden die God ons gegeven heeft in ons leven en in de wereld te realiseren. Door het leven voorop te stellen, het leven te kiezen. Niet zomaar leven maar waardevol leven en waardevol leven na te laten in de generaties die zullen komen. Het leven, de messiaanse mens, waartoe je door God geroepen wordt. Christus is de nieuwe Adam die ons terugbrengt bij het beeld dat God in ons gelegd heeft. De roeping is hoog, omdat onze waarde als mens groot is en Gods geloof in ons oneindig groot. Het gaat dan dus ook om ethiek, om moraal. De strijd speelt ook in onze ziel als één been ons in de oude wereld wil houden. In onze ziel tolt de naald van ons kompas naar alle richtingen waarin het leven ons wil trekken. Maar de magneet wil onze ziel altijd Gods richting uit trekken, omdat de ziel zijn oorsprong vindt in God, de Bron van Leven, en alleen bij die Bron de regels voor het levensspel te vinden zijn die vreugde en vrede geven. In die strijd groeit onze ziel steeds meer naar de blauwdruk van God.  

Durven we te kiezen voor het Leven met de Messias die komende is? Laten we zegen uitspreken over elk detail wat we zien van die komende Messias!

‘The holiness of our soul has to spread throughout the whole world’.

‘The earth will become the holy land because it’s Gods creation’.

Rabbi Manis Friedman

 (Rabbijn Manis Friedman zelf horen – alleen al voor zijn mooie wijze gezicht zou ik het doen ;-)? Kijk hier