Gisteren was ik onder de indruk van het onderstaande filmpje
dat ik zag. De Servische kunstenares Marina
Abramović zat in 2010 in het Museum of Modern Art in New York. Bezoekers konden
op een stoel tegenover haar plaatsnemen en haar in stilte recht in de ogen
kijken zo lang als zij zelf wilden. Zo maakte zij oogcontact met ruim 1500
mensen. Op een gegeven moment schoof Ulay, haar ex-man, tegenover haar. Dat zie
je gebeuren in het filmpje. Het leidt tot een emotioneel moment, tot dieper
contact. Alsof er even een moment is dat door het kijken in elkaars ogen, er in
elkaars ziel gekeken wordt. Diepe, intense emoties komen door de ogen tot
uitdrukking.

<!–
WriteFlash('//galerij.ingeboef.nl/#!album-0‘);
//–>//galerij.ingeboef.nl/#!album-0

Ogen die raken, die
tot ‘binnen’ kijken en daar verbinding maken met de ander. Voor mezelf is
dat nog niet zo eenvoudig. Vaak merk ik dat ik de neiging heb om weg te kijken
als het gesprek al te veel dichtbij komt, als het gesprek raakt aan gevoel en emoties. Dan zoek ik de lucht, de abstractie van lege woorden.

Steeds meer ga ik beseffen dat ik met dat wegkijken de ander en mezelf ook de
kans ontneem op een ontmoeting die er echt toe doet, die raakt van binnen en
daardoor contact maakt op een manier die veel waardevoller kan zijn dan de
woorden die gezegd worden. Wegkijken verarmt mijn bestaan. Juist met de ogen maak je ruimte voor ‘zomaar
iets’ dat ongezegd, zacht en verrassend kan gebeuren tussen jou en de ander.