Sinds het begin van dit jaar lees ik iedere week een stukje uit het boek ‘Duizendmaal dank’ van Ann Voskamp. In haar herken ik een door trauma getekend leven. In het gezin waar zij opgroeide overleed haar jongere zusje door een ongeluk op het erf. Haar moeder kampte sindsdien met psychische klachten. Het tekent de ontwikkeling van Ann Voskamp als jong meisje, als vrouw en moeder, met allerlei traumaklachten die maar moeilijk ‘weg te toveren zijn’: verhoogde spierspanning, stress, zelfverwonding, vermoeidheidsklachten, steeds maar weer de behoefte aan controle, angsten.

Maar het meest moeilijke, en het meest pijnlijke: de moeilijkheid om je over te geven aan het leven, om vertrouwen te ervaren. Grond onder je voeten. Geborgenheid. Vertrouwen dat het leven je draagt als stok die meestroomt aan het oppervlak van een rivier. In het boek beschrijft ze dit onvermogen om vertrouwen te hebben in het leven heel helder. Het maakt dat ze het moeilijk vindt om opmerkzaam te zijn op de goede, zegenrijke dingen in haar leven. Het maakt dat ze het moeilijk vindt om dankbaar te zijn. Daarom oefent ze zich elke dag opnieuw in dankbaarheid, omdat ze gelooft dat dankzeggen leidt tot vertrouwen en vreugde.

In een van haar hoofdstukken verwijst ze naar Psalm 136. De schrijver van deze psalm zie je, net als Ann, oefenen in het vertrouwen. Hoe? Door te herinneren en dank te zeggen. Herinneren aan wat de Eeuwige in het verleden gedaan heeft: de hemel maakte, de aarde uitspreidde, de zon, de maan de sterren – alles is teken van zijn trouw. De bevrijding uit de slavernij, het volk leiden naar vrijheid – alles is teken van zijn trouw. Grootse daden, grote herinneringen!

Maar de psalmist sluit af met het meest alledaagse: de herinnering dat de Eeuwige Degene is die brood geeft aan alles wat leeft én die de hemel schiep. Het brood komt uit de grond waar op je mag staan, de hemel is daar waar de Eeuwige boven je woont. Van brood leef je, vanuit de hemel ben je gezegend!

Elke dag opnieuw. Groots is de Eeuwige in trouw.

Als je persoonlijk terugkijkt op een leven waar weinig te herinneren valt wat reden geeft om lof te zeggen of om vertrouwen in het leven, vertrouwen in je eigen leven, te hebben dan mag je elke keer dat jezelf voedt herinneren: het is de Eeuwige die Leven geeft en leven doet!

Basisvertrouwen, levensvertrouwen : het hoeft niet enkel te steunen op wat je wel of niet van je ouders hebt meegekregen. Waar het uiteindelijk zijn diepste grond in mag vinden is de Bron van het Leven zelf. Uit niets anders kom je wérkelijk voort. Uit die Bron ben jij, levend gemaakt om tot leven te zijn. Levend water zijn wij, voor meer dan de helft. En daarom is zonder twijfel die Bron ook in jou. Delf het op, maak het mooi!  Laat dit zuivere water opborrelen zodat er een stroom kan ontstaan.

Begin maar gewoon met dankzeggen. Loven: dat benoemen wat goed is in je leven. Danken, voor die Bron, voor dat water, en bij elke dankzegging zul je merken dat die ene waterdruppel een steeds grotere stroom kan worden! Die ene watermolecuul was misschien ooit jouw traan. Maar kan een van de vele duizenden worden in de grote oceaan. Gedragen, voortgestuwd in de cadans van het leven. Alles, alle menselijke herinnering, wordt in water gedragen. Vaak duurt het even, een heel leven, voordat we beseffen dat we alleen maar mee hoeven te deinen. Geen energie verliezen door tegen de stroom in te gaan, of ons hoofd boven water te houden, maar laten gaan, je mee laten nemen met alle angsten, tranen, spierspanning, slapeloosheid. Gladgeslepen, zacht worden door eeuwig stromend water.

Steeds terugkerend naar de hemel om opnieuw druppel te worden op gebroken grond die naar water verlangt zodat leven kan ontkiemen. Maar ook steeds op weg om nieuwe traan te worden opdat verdriet vrijgezet mag worden om opnieuw ruimte te maken voor vreugde. Om niet, nooit!, uit te sterven. Voor eeuwig water, voor Eeuwig die Bron van trouw.