Eén kaarsje. Het
begin van een reis naar Licht. De adventstijd is afgelopen zondag begonnen. In
vier weken naar het Licht, terwijl het in werkelijkheid een mensenleven duurt. Want
steeds is er weer een nieuwe tocht te maken.
Daarom raakte me
het volgende gedicht van Fr. Weerts.
Voor elke tocht is er een
ster.
Een woord, een teken,
een weg, een uitweg,
een terugweg als het moet….
Voor elke tocht is er een
ster.
Een vriend, een hand,
een huis, een thuis,
een boek, een beeld,
een lied misschien.
Voor elke tocht is er een
ster.
Voor ieder mens,
voor jong en oud,
die wijs wil heten.
Voor iedereen die zoekt
naar redding en naar recht.
Voor elke tocht is er een
ster.
Die wijzen brengen zal
waar ’t wonder van het leven,
in eenvoud wordt getoond.
Waar Gods liefdevolle geven
in kinderogen woont.
Het raakt me vanwege de belofte dat het Licht er al is. Het Licht is niet de eindbestemming, van wat aan het eind zich openbaart of gegeven wordt. Het Licht is er als we onderweg zijn, hoe de tocht ook is. Zelfs als blijkt dat de tocht om een terugweg vraagt. De ster laat zich zien in de alledaagse dingen onderweg: een hand, een vriend, een woord, een klank. Dat is het Licht.
De tocht brengt ons bij het wonder van het leven, waar ‘Gods liefdevolle geven in kinderogen woont’. Gods liefdevolle geven, zichtbaar in kwetsbaarheid, in kinderogen die vragen, die afhankelijk zijn. Gods liefdevolle geven in je eigen kinderogen. Zelfs al heb je je Innerlijk Kind ver weg gestopt.
Aan jou schreef ik het al Inge, dit gedichtje gaat met
mij mee de adventstijd in en door. Het gedicht is voor mij a.h.w. zelf een
ster, een licht op weg naar Kerst. Er zit veel in, het vraagt erom meerdere
keren gelezen te worden. Het gedicht geeft mij ruimte(een weg) en richting(een
licht). Dank!
Dank je, Inge. Je woorden en het gedicht raken me. Het is juist zo moeilijk om het Licht te blijven zien als het zwaar is onderweg, maar dat is juist wat we nodig hebben van elkaar. Elkaar het Licht doorgeven en ook naar onszelf. Heel treffend en raakbaar wat je daarover als laatste benoemd. Om jezelf zo door kinderogen te zien brengt ons weer terug naar onze roots. Het kind in ons omarmen vraagt soms veel liefde en geduld, maar het maakt van ons een nog mooier mens. Dus dank voor je woorden, ze doen me goed.