Omdat ik het vanochtend in mijn mailbox kreeg… Omdat
ik het zo mooi vond om te lezen… Omdat ik verlang verwarmd te worden… Omdat
ik een mens zou willen zijn, die verwarmt… Omdat ik verlang naar mensen die
niet bang zijn…. Omdat ik zelf niet bang zou willen zijn… Durven vallen,
vallen, vallen en weer opstaan! Een gedicht van Toon Hermans:

**

Er moeten mensen zijn

die zonnen aansteken,

voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten

als het ijzig wintert,

en die confetti strooien

tussen de sneeuwvlokken.


Die mensen moeten er zijn.


Er moeten mensen zijn

die aan de uitgang van het kerkhof

ijsjes verkopen,

en op de puinhopen


mondharmonika spelen.


Er moeten mensen zijn,

die op hun stoelen gaan staan,

om sterren op te hangen in de mist.

Die lente maken

van gevallen bladeren,

en van gevallen schaduw, ‘licht’.


Er moeten mensen zijn,

die ons verwarmen

en die in een wolkenloze hemel

toch in de wolken zijn.


Zó hoog,

ze springen touwtje

langs de regenboog

als iemand heeft gezegd:

‘kom maar in mijn armen’.


Bij dat soort mensen wil ik horen…

die op het tuinfeest in de regen blijven dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.


Er moeten mensen zijn

die op het grijze asfalt

in grote witte letters

‘liefde’ verven.


Mensen die namen kerven

in een boom

vol rijpe vruchten

omdat er zoveel anderen zijn

die voor de vlinders vluchten

en stenen gooien

naar het eerste lenteblauw

omdat ze bang zijn

voor de bloemen

en bang zijn voor:

“ik hou van jou”.


Ja, er moeten mensen zijn

met tranen

als zilveren kralen

die stralen in het donker

en de morgen groeten

als het daglicht binnenkomt

op kousenvoeten.


Weet je,

er moeten mensen zijn,

die bellen blazen

en weten van geen tijd

die zich kinderlijk verbazen

over iets wat barst

van mooiigheid.


Ze roepen van de daken

dat er liefde is

en wonder

als al die anderen schreeuwen:

“alles heeft geen zin!”

dan blijven zij roepen:

“Neen, de wereld gaat niet onder”

en zij zien in ieder einde

weer een nieuw begin.


Zij zijn een beetje clown,

eerst het hart

en dan het verstand

en ze schrijven met hun paraplu

“I Love You” in het zand

omdat ze zo gigantisch

in het leven opgaan

en vallen

en vallen

en vallen…

en opstaan…


Bij dát soort mensen wil ik horen

die op het tuinfeest in de regen blijven dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

de muziek gaat door…

de muziek gaat door…


Toon Hermans